Herkese Merhaba
Uzun bir aradan sonra tekrar yazmaya başladım. bloğu çok seviyorum fakat yazmaya zaman bulamıyordum. Yaklaşık bir buçuk yol önce kuzum tip1 diyabet hastalığına yakalandı. Şimdi 5 buçuk yaşında
Diyabet bizim hayatımıza hiç iyi gelmedi. Zamanla alışırsın diyenler oluyor fakat asla alışamıyorum. Yaşam şekli tamam şekerini de güzel idare etmeye çalışssam da her gün defalarca ünsilin iğnesini çocuğuma yapmak onsuz bir şey yiyemeyeceğini her gün söylemek bizi çok yoruyor. İsterdim ki bir anne olarak kuzum önüne gelenleri saymadan iğne olmadan özgürce yesin. Sınır koymalar, iğneler, can yakıyor. Allah daha beterinden korusun inşallah. Bir anne için evladı ile imtihan olması çok zor.
ilk başlarda her gün defalarca delinen parmaklarına çözüm bularak koluna sensör taktırdık. Böylece şekerini telefondan görebiliyorum. Geceleri içim daha rahat ediyor. Ama kızım artık yavaş yavaş büyüdüğü için sorgulamaya diyabetin neden onda olduğunu neden arkadaşlarında olmadığını veya kardeşinde olmadığını isyan edercesine söylemeye başlaması da bizim için işleri hepten zorlaştırıyor.
Tip1 diyabet beni ve kızımı çok yoruyorsun. Umarım kalıcı bir tedavi bulunur. Hiç değilse her gün defalarca iğne yapmamıza gerek duymayacak bir şey icat ederler. Kızım özgürce yemek yesin istiyorum. Her meyve eline aldığında tekrar elinden almak istemiyorum. Başka çocukların yediği abur cuburların tadını bilmezken canının çekmesini istemiyorum. Sağlıklı yaşıyorsunuz demeyin lütfen. Oynak bir diyabetin ve devamlı şeker düşüşlerinde içilen glikozlu meyve suyularının neresi sağlıklı. 3 aylık şekerlerimizi dengede tutmaya çalışmak, iniş çıkışların bizi duvara toslatması, fazlaca yoruluyoruz. Evde bir çocuk daha varsa işler daha da zor. Diyabetli çocukları çok iyi anlıyor, hepsini yürekten seviyorum. Umarım buraya bir gün kalıcı çözüm bulundu şeklinde yazacağım. Umarım çok yakında olur..
Sevgilerle
Merve’nin evinden
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder